Ontbijt

“Goedemorgen Kris. Hetzelfde recept, zoals als altijd?”
Hij liet zich dankbaar op één van de banken zakken.
“Hetzelfde recept.”
Flora verdween naar de keuken en hij leunde tevreden met zijn ellebogen op tafel. Zo, het was fijn om weer eens even te zitten. Het was een drukke nacht geweest en dat kwam allemaal door het warme weer. De afgelopen nacht hadden de terrasjes nog tot laat vol gezeten en toen het uiteindelijk af begon te koelen was vrijwel iedereen nog even ergens binnen een afzakkertje gaan halen. Hij maakte van het overschrijden van de sluitingstijd niet zo’n probleem dus waren de meesten daarna nog wat langer in zijn kroeg gebleven. Het kwam wel vaker voor dat na het opruimen van zijn café de zon alweer aan het opkomen was en hij in de eerste zonnestralen naar de bar van Flora wandelde. Daar ging hij altijd eerst nog even ontbijten voordat hij naar bed ging. Deze nacht had hij een goede omzet gedraaid. Nu nog een hapje en één van Flora’s beroemde kopjes koffie om zijn werknacht helemaal met een voldaan gevoel af te sluiten.

“Zal ik je nog een keer bijschenken?”
Ze stond in haar witte schort bij zijn tafeltje. Met haar grove postuur kwam ze op deze manier nogal intimiderend over. Klanten die haar niet zo goed kenden durfden het door haar aangeboden tweede kopje nooit te weigeren. Maar hij wist dat ondanks haar dominante gestalte ze de meest klantvriendelijke uitbaatster was die de stad had. Hij had zijn broodje nog maar half op, dus schoof hij zijn kopje naar haar toe.
“Het is niet druk vanochtend?” informeerde hij.
“Och, de laatste paar dagen is het wat minder,” zei ze met haar ene hand in haar zij. Met haar andere hand hield ze de grote koffiekan ter hoogte van haar borst. “Je merkt duidelijk dat de zomer weer in aantocht is. De mensen blijven ‘s avonds later op en komen de volgende dag wat later op gang. Dan schiet er wel eens een ontbijt bij in.”
“De mensen weten niet wat ze missen.” Hij nam een slok. Aan een andere tafel zag hij twee arbeiders zitten. Verder was de zaak leeg. Flora keek ook even om.
“Aan die twee daar zal ik niet veel verdienen.” De koffiekan zwenkte even in de richting van het andere tafeltje. “Die lui hebben het veel te druk met praten. Ze hebben nog niet eens hun eerste kopje leeg. Dus als je verlegen zit om een praatje, ik heb wel even tijd.”
Kris maakte een uitnodigend gebaar en zij nam plaats op de bank tegenover hem.
“En, hoe gaan de zaken bij jou?” vroeg ze over de tussen hen in geplaatste koffiekan heen.
“Zeer goed. Vooral vannacht.”
“Blij dat te horen. Heeft toch nog iemand profijt van het goede weer.”
Ze keek toe hoe Kris een hap van zijn broodje nam.
“Als je er nog ééntje lust zeg je het maar, hoor. Anders moet ik ze toch maar weggooien.”
Hij zag dat haar bazige trekken iets zachter waren geworden. Dat gebeurde wel vaker tijdens hun gesprekken.
“Je weet dat ik altijd voor verse broodjes en beleg zorg. Maar dat betekent ook dat als er te weinig verkocht wordt ik een gedeelte van de voorraad weg moet gooien. Ik weiger mijn klanten spullen voor te zetten die over de datum zijn.”
Kris keek naar het beleg op zijn broodje. Niet alleen zorgde Flora als een moeder voor haar klanten, ze stond er ook op dat de kwaliteit van het door haar geserveerde ontbijt altijd in orde was. Maar een breed publiek trok ze daar niet mee.
De enige keren dat hij haar zag glimlachen was als ze met hem sprak. Nu deed ze het weer. Ze leunde iets voorover en keek hem aan.
“Waar denk je aan?” vroeg ze.
Hij legde zijn broodje neer.
“Wel, ik wil niet zeuren, hoor. Maar …”
Ze keek hem onderzoekend aan.
“Wat ik wilde zeggen, heb je er wel eens aan gedacht je assortiment wat uit te breiden?”
Haar glimlach verdween weer.
“Niet dat er met je huidige aanbod iets mis is, hoor,” haastte hij zich te zeggen. “Je koffie is voortreffelijk.”
“Dat zou er nog eens bij moeten komen,” bromde ze. “Hier krijg je de beste koffie van de stad. Vers gemalen, niet dat fabrieksspul uit een pakje.”
“Helemaal mee eens,” beaamde hij. Hij proostte met zijn kopje. “Maar heb je er wel eens aan gedacht dat iets meer keuze qua broodjes je meer klanten op zou kunnen leveren?”
Ze was weer met een serieuze blik rechtop gaan zitten.
“Ho, wacht even,” baste ze. “Meer soorten broodjes betekent ook een grotere voorraad beleg. En als het me dan nog niet lukt meer klanten te krijgen, dan zal ik alleen maar meer broodjes weg moeten gooien.” Ze schoof wat kruimels van de tafel. “Nee, dank je wel hoor. Ik ga voor kwaliteit, niet voor kwantiteit.”
Hij fronste zijn wenkbrauwen. Die gezondheidsmanie van haar was wel een handicap. Maar hij gaf het nog niet op.
“Misschien moet je iets aan het menu toevoegen dat niet zo snel bederft.”
“Zoals wat?”
“Wacht even.” Hij opende zijn jas en haalde een aluminiumkleurig zakje uit zijn binnenzak.
“Wat is dat?” Ze bekeek het argwanend.
Hij wist dat ze dit niet kende. Flora was een echte ochtendmens. Ze bezat dan wel een bar die tot ‘s avonds laat open was, maar haar zou je nooit na zonsondergang achter de tap zien staan. Als zij de bediening deed, dan was de tap gesloten en deze zou pas weer open gaan als de avondploeg arriveerde. Zij stond voor gezond en verantwoord eten en haar enige uitspatting was koffie. En zelfs daarin zorgde ze ervoor dat haar klanten alleen het beste kregen. Zij zou haar klanten nooit friet, bier of andere ongezonde dingen voorzetten. Ze kende dat soort voedsel niet eens. Zij leefde overdag, hij grotendeels ‘s nachts. Dus hij was de aangewezen persoon om haar kennis te laten maken met een nieuwe wereld van voedsel.
“Dit is chips.” Hij trok het zakje open. “Probeer maar eens. Ik geef het mijn klanten vaak bij hun drankje.”
Ze keek met opgetrokken neus het zakje in en haalde er uiteindelijk met twee vingers wat chips uit.
“Er zit zout op,” concludeerde ze. “En veel, Ik ruik het tot hier.” Ze wreef een schijfje voorzichtig tussen haar vingers, als om de structuur te voelen.
“Ik heb altijd een grote voorraad van dit spul,” legde hij uit. “Vanwege het zout is het lang te bewaren.”
Ze hield de chips nog steeds voor zich in de lucht.
“En je stelt voor dat ik dit aan mijn klanten voorschotel?”
“Niet per se in deze vorm. Je zou kunnen proberen of het je inspireert tot iets wat je op je menukaart kunt zetten.”
Voorzichtig stopte Flora de chips in haar mond. Hij zag dat ze er niet echt blij van werd. Krakend at ze het met tegenzin op.
“Laat je gedachten er maar eens over gaan,” probeerde hij haar wat aan te moedigen. “Mijn klanten vinden het in elk geval heerlijk spul.”
Hij schoof de rest van het geopende zakje naar haar toe. Op hetzelfde moment kondigde het belletje bij de voordeur een nieuwe klant aan.
“Ik beloof je niets,” zei ze toen ze opstond. Haar wenkbrauwen stonden laag. Ze stopte het zakje in haar schort en verdween met de koffiekan naar voren.

Hij was verbaasd toen Flora hem de volgende ochtend een kom en een lepel in plaats van zijn normale broodje voorschotelde. Hij was er al van uit gegaan dat de chips geen succes was geworden en had er vanochtend zelfs van af gezien een zakje pinda’s mee te nemen. Maar het was Flora zo te zien toch gelukt iets met zijn aangereikte idee te doen. Al bekeek hij het resultaat wel met enig achterdocht.
Ze stond met haar norse blik en dit keer met beide handen in haar zij op hem neer te kijken.
“Dit is wat ik er van heb kunnen maken,” bromde ze. “Er zat behoorlijk wat zout in die dingen. Zoals ik al zei veel te veel. Ik heb geprobeerd het wat te neutraliseren met melk.”
Hij roerde met de lepel in de kom. Er kwam wat chips boven drijven. Voorzichtig nam hij een hap.
“Je moet het niet te lang laten staan,” knikte ze. “Anders worden de schijfjes te zacht.”
Kris bekeek de grauw gekleurde melk. Er zat niets anders op de kom leeg te eten. Hij was dat tegenover haar verplicht. Ze had haar best gedaan en bovendien was het zijn idee geweest haar tot dit experiment te verleiden.
“Het is je inderdaad gelukt het zout er uit te krijgen.” Hij nam zijn lepel weer op. “Alleen zit er nu geen smaak meer aan. Geef me de suikerpot eens.”